Data aktualizacji: 11 sierpnia, 2023
Szyszki chmielu wielu osobom mogą kojarzyć się przede wszystkim z browarnictwem. Ekstrakty z chmielu znajdują także zastosowanie w farmacji jako składnik o działaniu uspokajającym i wspomagającym zasypianie. W ostatnich latach, korzyści ze stosowania tego surowca odkrywa także przemysł kosmetyczny.
Skład chemiczny wyciąg z chmielu
Wyciąg z chmielu jest otrzymywany przede wszystkim z jego szyszek, niekiedy także z obecnych na nich włosków gruczołowych – lupuliny. Jest on bogaty w składniki olejku eterycznego – związki terpenowe i seskwiterpenowe, takie jak humulen, miracen, fernezen i kariofilen. Towarzyszą im także kwasy goryczkowe: α-kwasy (lupulony), β-kwasy (humulony) i ich pochodne (m.in. metylbutenol) oraz liczne kwasy fenolowe, garbniki, flawonoidy i chalkony. Do najważniejszych substancji obecnych w ekstrakcie z chmielu należy jednak ksantohumol. Związek ten charakteryzuje się bardzo silnym działaniem przeciwutleniającym i jest jednym ze składników determinujących smak piwa.
Chmiel na nerwy i sen
W przemyśle farmaceutycznym oraz suplementach diety wyciągi z chmielu znajdują zastosowanie przede wszystkim w preparatach na ukojenie nerwów i wspomagających zasypianie. Na działanie to przekłada się zarówno obecna w ekstrakcie frakcja olejkowa, jak i kwasy goryczkowe, które wykazują hamujący wpływ na czynność kory mózgowej. Skuteczność tego działania została potwierdzona licznymi badaniami klinicznymi, a stosowanie wyciągu z chmielu charakteryzuje się wysokim profilem bezpieczeństwa.
Co więcej, występująca w ekstrakcie z chmielu 8-prenylonaryngenina wykazuje także pewnie działanie estrogenowe. W rezultacie może on być z powodzeniem stosowany także w łagodzeniu, pogarszających jakość życia, objawów związanych z menopauzą – uderzeń gorąca, niepokoju, stanów obniżonego nastroju.
Ekstrakt z chmielu
Ekstrakt z chmielu najczęściej jest stosowany jako suplement diety lub składnik kosmetyków. W przypadku stosowania wewnętrznego chmiel ma działanie odprężające, ułatwia zasypianie i zapewnia zdrowy sen. W kosmetykach chmiel działa odmładzająco, bo stymuluje produkcję kwasu hialuronowego, kolagenu i elastyny.
Bogactwo w kwasu goryczkowe sprawia, że wyciąg z chmielu może być także stosowany w leczeniu dolegliwości ze strony układu pokarmowego, takich jak niestrawność, biegunki, wzdęcia. W medycynie ludowej można także znaleźć wzmianki o stosowaniu ekstraktu z chmielu w leczeniu innych schorzeń. Od korzyści płynących z działania rozkurczowego i przeciwzapalnego, po leczenie przedwczesnej ejakulacji i nadpobudliwości seksualnej. Nie są to jednak zastosowania potwierdzone naukowo.
Zastosowanie ekstraktu z chmielu w przemyśle kosmetycznym
Chociaż wyciąg z chmielu jest kojarzony przede wszystkim z zastosowaniem spożywczym i stosowaniem doustnym, jego właściwości są także doceniane przez przemysł kosmetyczny. Wyciąg z chmielu można znaleźć w licznych kosmetykach, takich jak szampony i odżywki do włosów, kremy, balsamy oraz preparaty leczące łojotokowe zapalenie skóry.
Wyciąg z chmielu, a w szczególności obecne w nim lupulony i ksantohumol wykazują silne działanie przeciwdrobnoustrojowe znajdujące zastosowanie w leczeniu trądziku. Zaś w przypadku stosowania na włosy, kosmetyki zawierające wyciąg z chmielu sprawdzają się w walce z łupieżem i wypadaniem włosów. Dodatkowo, wspomniany już ksantohumol, wykazuje bardzo silne działanie przeciwutleniające – jak wskazują badania nawet przewyższające aktywność witamin C i E – co przekłada się na jego właściwości przeciwstarzeniowe. Działanie odmładzające chmielu wiążę się też ze stymulacją produkcji kwasu hialuronowego, kolagenu i elastyny.
Literatura:
Dobros N. Zioła o działaniu uspokajającym i przeciwdepresyjnym. Postępy Fitoterapii 2017; 18(3):215-22.
Szczepaniak O, Dziedziński M, Kobus-Cisowska J. i wsp. Chmiel (Humulus lupulus l.) jako surowiec o właściwościach prozdrowotnych: Aktualny stan wiedzy. Technika Rolnicza Ogrodnicza Leśna 2019; 3:9-12.
Wyszkowska-Kolatko M, Koczurkiewicz P, Wójcik K, Pękala E. Rośliny lecznicze w terapii chorób skóry. Postępy Fitoterapii 2015; 3:184-192